Μόδα να το πω; Συνήθειο να το πω; Μάστιγα να το πω; Ότι και να είναι πραγματικά, είναι ένα θέμα που βασανίζει και απασχολεί τα τελευταία χρόνια γονείς, εκπαιδευτικούς, παιδιά, διάφορους φορείς και οργανώσεις. Έχουν επικεντρωθεί στον σχολικό εκφοβισμό, προσπαθώντας να αναλύσουν το γιατί συμβαίνει τόσο έντονα στα σχολεία, πως μπορούν να το διαχειριστούν, πως να το αντιμετωπίσουν, πως να το σταματήσουν.
Διαβάζοντας διάφορα άρθρα , το κέντρο συζήτησης τις περισσότερες φορές, είναι ο "νταής", το παιδί που ασκεί κάποια μορφή βίας στον συμμαθητή του. Είναι λες και αυτό το παιδί, ήρθε από ένα παράλληλο σύμπαν, και άρχισε να εκβιάζει κόσμο, θέλοντας να σκορπίσει και να μεταδώσει ένα άγνωστο προς τους γήινους ιό, προκαλώντας μια πανδημία εξάλειψης του ανθρώπινου γένους.
Και όμως, αυτός ο άγνωστος και πρωτοφανής για το ανθρώπινο γένος ιός, υπάρχει, συντηρείτε και ενισχύεται πιθανών από την πρώτη μέρα ύπαρξης του ανθρώπινου γένους,
Υπάρχει στις δουλειές μας, υπάρχει στις σχέσεις μας, υπάρχει στο σπίτι μας.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ, ποια η διαφορά του παιδιού που εκβιάζει τον συμμαθητή του, με το αφεντικό που εκβιάζει τον υπάλληλό του απειλώντας τον να τον στείλει στο ταμείο ανεργίας
Ποια η διαφορά από τον/την σύζυγο, που εκβιάζει τον/την σύντροφο.
Ποια η διαφορά από τον γονιό που εκβιάζει και απειλεί το παιδί του, ώστε να γίνει το θέλημα του γονιού.
Ποια η διαφορά από τον ενήλικα που θα «εκβιάσει» προφασιζόμενος μια επείγουσα ανάγκη για να μπει πρώτος στην σειρά.
Ποια η διαφορά από την δωροδοκία/εκβιασμό του γονιού προς το παιδί, πως αν δεν διαβάσει θα του σπάσει ή θα του στερήσει όλα τα παιχνίδια.
Ποια η διαφορά από τον συνάδελφο που σε είδε να καπνίζεις μια φορά σε ώρα ΜΗ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΟΣ, απειλώντας σε πως αν δεν του φτιάχνεις τον καφέ στο διάλειμμα θα σε δώσει στεγνά στο αφεντικό.
Ποια η διαφορά του ενήλικα που απειλεί τον/την σύντροφο, πως αν δεν πάνε εκεί που θέλει, δεν θα ξαναδώσει χρήματα για προσωπικές ανάγκες.
Αν συνεχίσω τα παραδείγματα, πιθανών να γραφτεί βιβλίο, και αν προσθέσετε τα δικά σας, τότε θα γίνουν τόμοι.
Ο «σχολικός εκφοβισμός», δεν είναι καθόλου σχολικός. Απλά το σχολείο είναι ακόμα ένας χώρος όπου λαμβάνει χώρα αυτή η πράξη. Μια πράξη καθημερινή, μια πράξη που γίνεται τόσο ακούσια και αυτόματα, που αγνοείται η ύπαρξή της.
Αν δεν δούμε τον εκφοβισμό ως ένα θέμα που απασχολεί όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, ο σχολικός, αλλά και ο κάθε εκφοβισμός θα υπάρχει, και θα εδραιώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Τα σχολεία, είναι απλά μια μικρογραφία, ένας αντικατοπτρισμός της σημερινής αλλά και της μελλοντικής κοινωνίας μας.
Είναι ο καθρέφτης της προσωπικής ζωής του κάθε μαθητή, η οποία μεταφέρεται στην κοινωνία του σχολείου. Είναι το τι παραδείγματα παίρνει ο μαθητής από τον εκάστοτε ενήλικα στην ζωή του, τον ενήλικα στο σπίτι, στην υπεραγορά, στο γήπεδο, στην τηλεόραση. Είναι απλά η πιστή αναπαραγωγή προτύπων, τα οποία δίδαξαν αυτό το παιδί για τον τρόπο που θεωρείται λειτουργικός, αποδοτικός και χρήσιμος να συσχετίζετε με άλλους, αλλά και να κερδίζει αυτό που επιθυμεί.
Πάμπος Ευσταθίου
BSc (Hons) Psychology
Systemic/Family Psychotherapy
Cert. BRIEF Solution Focused Therapy
Cert. BRIEF Solution Focused Therapy
Email: pamposef@gmail.com
No comments:
Post a Comment