Έχουμε και ένα σύμπαν να φταίξουμε ψυχή μου...

 

Έχουμε και ένα σύμπαν να φταίξουμε ψυχή μου...

Γεμίσαμε με ανθρώπους παραπονιάρηδες, αδικημένους, προδομένους. Ανθρώπους που θα πουν με κάθε ευκαιρία, είτε θα δημιουργήσουν οι ίδιοι την ευκαιρία, το πόσο άδικα και αχάριστα τους φέρθηκαν οι άλλοι, το πόσο άδικη είναι η ζωή μαζί τους, το πόσο προδόθηκαν…

Θα φταίνε οι πάντες και τα πάντα για την δική τους κατάσταση, ή και κατάντια θα έλεγα πολλές φορές. Και όταν λέω οι πάντες και τα πάντα, εννοώ οι πάντες και τα πάντα. Οι γονείς που τους μεγάλωσαν, οι δάσκαλοι στα σχολεία, η γκόμενα που τους παράτησε, ο βάτραχος που δεν έγινε πρίγκηπας, το κράτος που δεν μερίμνησε για την ζωή τους, ο καιρός, το σύμπαν,, το φεγγάρι, οι πλανήτες….

Και με κάνει να διερωτώμαι, μέχρι πότε ως άνθρωποι θα περιμένουμε την τύχη μας να αλλάξει; Γιατί μόνο από τύχη, ή από λάθος κάποιου ίσως αλλάξει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους. Και ότι έρχεται τυχαία, το ίδιο τυχαία φεύγει.

Μέχρι ποια ηλικία θα περιμένουμε οι γονείς μας να “επανορθώσουν” για τυχών αδυναμίες που είχαν στην ανατροφή μας; Μέχρι πότε θα περιμένουμε τον δάσκαλο να επαναφέρει την ψυχική μας ηρεμία; Μέχρι πότε θα και μετά από πόσες γκόμενες, θα μας περάσει το ότι η πρώτη γκόμενα μας παράτησε; Πόσους βάτραχους ακόμα θα φιλήσουμε μέχρι να καταλάβουμε πως δεν γίνονται πρίγκηπες; Μέχρι πότε θα κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα για την αδυναμία μας να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας και του εαυτού μας;

Γιατί όσοι και όσα αν νιώθουμε πως μας αδίκησαν, οι ίδιοι αδικήσαμε τον εαυτό μας άλλο τόσο πρώτα. Όσοι και αν μας πρόδωσαν, πρώτοι εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας. Όσο αχάριστα και να μας φέρθηκαν, εμείς πρώτοι φανήκαμε αχάριστοι απέναντι στον εαυτό μας. Και όσα και να μας έδωσε η ζωή, αδικία, προδοσία, αχαριστία, απλά μας τα επιστρέφει πίσω αυτά που εμείς δώσαμε πρώτοι στην δική μας ζωή. Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας καθρέφτης των σκέψεων  και των πράξεων μας.

Την επόμενη φορά που θα παραπονεθείς για κάποιον, για κάτι, για όλους και για όλα, στάσου πρώτα μπροστά σε ένα καθρέφτη. Πες στον εαυτό σου δυνατά αυτά που θες να πεις, και άκουσε όλα αυτά σαν να σου τα λέει κάποιος άλλος. Σκέψου τα για λίγο, αναρωτήσου, και τότε ίσως καταλάβεις ποιος είναι ο πραγματικός υπαίτιος, ποιος σε αδίκησε, ποιος σε πρόδωσε, ποιος σε εγκατέλειψε πρώτος , πριν να το κάνουν όλοι οι άλλοι.

Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Ούτε άλλοι για εσένα, ούτε και εσύ για άλλους.

Γιατί όπως είπαμε, η ζωή θα σου επιστρέψει αυτά που της δίνεις, και αυτά που συνειδητά και ασυνείδητα της ζητάς… Η ζωή είναι απλά ένας καθρέφτης…

Πάμπος Ευσταθίου

BSc Psychology

Systemic/Family Psychotherapist (trainee)

Πάμπος Ευσταθίου-Psychotherapies4all