Όταν το σώμα ούρλιαξε

...και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεχόμουνα προειδοποιητικά κτυπήματα. Πότε στο κεφάλι, πότε στο στήθος, πότε στην πλάτη, πότε στο στομάχι. Και όλο έψαχνα να βρω τι το προκάλεσε, τι έχω φάει και με ενόχλησε, τι κίνηση είχα κάνει και πόνεσα.. Δεν είχα καταλάβει τόσο καιρό πως δεχόμουν πόλεμο. Ένα πόλεμο από το ίδιο μου το σώμα. Ένα πόλεμο διαφορετικό από αυτούς που ξέρουμε, ένα πόλεμο που ο σκοπός του ήταν όντως η ειρήνη, η γαλήνη και η ισορροπία. Το ίδιο μου το σώμα με πολεμούσε, όχι για να με σκοτώσει, αλλά για να με αφυπνήσει.
Και όσο το αγνοούσα, τόσο πιο δυνατά ήταν τα χτυπήματα. Τόσο δυνατά, που θα με σκότωνε αν συνέχιζα να το αγνοώ... Και σίγουρα δεν ήτανε αυτός ο σκοπός του.. Το μόνο που ήθελε να μου πει ήταν "ξύπνα", "ζήσε", "χάνεσε"..
Ήθελε απλά να με ξυπνήσει από τον λήθαργο που είχα πέσει, και όσο δεν άκουα, τόσο πιο δυνατά μου φώναζε.. Και φώναζε , και χτυπούσε, και θύμωνε, απεγνωσμένο και απελπισμένο και αυτό, μην ξέρωντας πως αλλιώς να με αφυπνήσει.
 Όσπου μια μέρα τα κατάφερε. Το κτύπημα ήταν τόσο δυνατό που με ταρακούνησε από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Και όταν δεν έβρισκα καμία λογική εξήγηση για αυτό το ταρακούνημα, τότε ήταν που κατάλαβα πως δεχόμουν αυτό τον πόλεμο. Τότε ήταν που κατάλαβα πως έπρεπε να αλλάξουν πολλά, ώστε το σώμα μου να με νιώσει δικό του ξανά, να νιώσει πως βρίσκεται σε ένα φιλικό περιβάλλον και δεν χρειάζετε να πολεμά κανένα για τίποτα. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα πως έπρεπε να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου, να ενδιαφερθώ ξανά για εμένα. Εμένα που είχα χάσει εδώ και καιρό, και βούλιαζα μέρα με την μέρα χωρίς να το καταλάβω... Και ας υπήρχε ο κίνδυνος να κατηγορηθώ ως εγωιστής... Στο κάτω κάτω, αν δεν αγαπήσουμε εμείς πρώτοι τον εαυτό μας, κανείς δεν πρόκειτε να το πράξει για εμάς...
Ας μάθουμε λοιπόν να δίνουμε σημασία στους ψυθύρους και στα φιλικά χτυπήματα στο σβέρκο, πρωτού αυτά γίνουν κραυγές απόγνωσης και βάναυσα κτυπήματα...

Πάμπος Ευσταθίου
BSc Psychology
Systemic/Family Psychotherapist
Cert.BRIEF Solution Focused Therapy